Πρόκειται για τους δύο πιο δημοφιλείς κοινωνικούς λάτιν χορούς .
Μία πιπεριά τσίλι ψιλοκομμένη, 30 γραμμάρια ψιλοκομμένος κόλιανδρος, 30 γραμμάρια χυμός λεμονιού, αλάτι, πιπέρι, η μουσική υπόκρουση της clavas (μουσικό όργανο), πολύ κέφι, ένας καλός παρτενέρ και μια απλή σάλτσα ξαφνικά μεταμορφώνεται στην εκρηκτική salsa.
Το χρονικό της σάλσα ξεκινά από την Κούβα. Η ισπανική και γαλλική αποικιοκρατία έχουν ως παρεπόμενο την μεταφορά στην περιοχή της κουλτούρας, των ηθών και πιο συγκεκριμένα της χορευτικής παράδοσης των κατακτητών (contra dance, παραδοσιακός χορός με ρίζες από την Αγγλία, την Σκωτία και την Γαλλία). Παράλληλα, η παρουσία των νέγρων σκλάβων, που ήρθαν από την Αφρική για να καλύψουν το κενό των ιθαγενών, που εξοντώθηκαν, εισάγει στην χώρα τους ρυθμούς της ρούμπας. Οι χοροί δεν αργούν να συμπτυχθούν και να δημιουργήσουν την πρώιμη σάλσα. Όπως και τα περισσότερα μουσικά είδη και χορευτικά στυλ, η σάλσα έχει περάσει από πολλές παραλλαγές μέσα στα χρόνια και έχει ενσωματώσει στοιχεία αφρο-καραϊβικών χορών όπως οι Son, Son Montuno, Cha cha cha, Mambo, Puerto Rican Bomba, Plena Guaguancó και Pachanga. Αυτό το μουσικοχορευτικό αμάλγαμα απαντά κυρίως στη Κούβα και σε μικρότερο βαθμό στη Δομινικανή Δημοκρατία, στην Κολομβία και στο Πουέρτο Ρίκο. Συγκροτήματα από τις χώρες αυτές διαδίδουν ανά τον κόσμο τη σάλσα. Μεγαλύτερη απήχηση σημειώνεται στο Μεξικό και τη Νέα Υόρκη λόγω του αυξημένου εμπορίου και των επενδύσεων στις περιοχές αυτές. Η σάλσα, λοιπόν, ανάλογα με το γεωγραφικό μέρος στο οποίο αναπτυσσόταν και τις τοπικές επιρροές που δεχόταν παρουσίαζε διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Παρατηρείται, μάλιστα, πολλοί τοπικοί χοροί (ισπανικής κυρίως φύσεως) να απορροφώνται από αυτήν εν τη διαμορφώσει της. Η σάλσα, ως όρος, υιοθετείται για πρώτη φορά στην Νέα Υόρκη, χωρίς, βέβαια, η προέλευσή της να αποδίδεται σ’ αυτήν. Η απολαυστική και πλούσια μελωδία που συναντάμε στη σάλσα αποδίδεται στον ιδανικό συνδυασμό πολλών μουσικών οργάνων (claves, bonjos, piano, congas, timbales, guitar) που εναρμονίζονται και παράγουν έναν μοναδικό ρυθμό. Η σάλσα αποτελεί τον κατ’ εξοχήν κοινωνικό χορό. Από την αίθουσα μιας σχολής χορού μέχρι ένα εστιατόριο ή ένα νυχτερινό μαγαζί ο σαγηνευτικός ήχος της σε καλεί να χορέψεις. Πολλά, μάλιστα, φεστιβάλ είναι αφιερωμένα σ' αυτήν ενώ δεν λείπει και η διαγωνιστική έκφανσή της, καθώς πολλοί είναι οι χορευτικοί, διεθνούς κύρους αγώνες σάλσα.
Στην αναφορά μας δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την, για μεγάλο χρονικό διάστημα, αποκαλούμενη μικρή αδερφή της σάλσα, μπατσάτα. Η Bachata είναι ένα είδος λατινοαμερικάνικου χορού που γεννήθηκε στη Δομινικανή Δημοκρατία το πρώτο μισό του 20ου αιώνα με ευρωπαϊκά, αυτόχθονα και αφρικανικά μουσικά στοιχεία.
Η πρώτη αναγνωρισμένη bachata ηχογραφείται το 1961 από τον José Manuel Calderón. Η bachata του Calderón και των συγχρόνων του ήταν σχεδόν πανομοιότυπη με το bolero άλλων λατινοαμερικανικών χωρών όπως το Πουέρτο Ρίκο και το Εκουαδόρ. Ο χορός στην Δομινικανή Δημοκρατία επηρεάστηκε πέραν του bolero από τα cha cha cha, merengue, son, και ήταν δυνατό να διαπιστώσει κανείς στους ντόπιους ανθρώπους την διαφορετική προέλευση της μπατσάτας. Από το 1970 περίπου έως το 1990, η μπατσάτα ήταν εκείνη ανάμεσα στα λατινοαμερικανικά μουσικά είδη που παρέπεμπε στην ελευθεριότητα και είχε ως επακόλουθο την απομόνωσή της. Η δημοτικότητά της, όμως, άρχισε να ανεβαίνει, καθώς οι bachateros χρησιμοποίησαν νέο ύφος για να καταγράψουν πιο αποδεκτά, ρομαντικά τραγούδια με πιο απαλή και ποιητική χροιά. Η δεκαετία του '80 και του '90 είδε ένα κύμα μετανάστευσης από τη Δομινικανή Δημοκρατία προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μετανάστες έφεραν τη μουσική και μαζί τον χορό της μπατσάτα στις μεγάλες πόλεις των ανατολικών ΗΠΑ, ειδικά στη Νέα Υόρκη. Όταν η μουσική άρχισε να γίνεται διάσημη έξω από τη Δομινικανή Δημοκρατία, γεννιέται ένα νέο ύφος του ίδιου του χορού, που ενσωμάτωνε κινήσεις της σάλσα, bachata moderna, και παρουσίαζε μαλακή χρήση των κυμάτων. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η bachata γίνεται εξαιρετικά δημοφιλής. Μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες έδειξαν ενδιαφέρον και επένδυσαν στο χορευτικό αυτό είδος. Μετά από χρόνια, χάρη και στην τεχνολογία και τα προγράμματα για τη σύνθεση μουσικής, έχουν κυκλοφορήσει πολλά remix γνωστών τραγουδιών στα οποία παρατηρείται ανεξαρτητοποίηση της μπατσάτα από την συνοδεία κιθάρας. Ο ήχος της συγχωνεύεται με αρκετούς άλλους τύπους μουσικής εκτελούμενους από διάφορα μουσικά όργανα που δίνουν μια διαφορετική γεύση, παραδείγματος χάριν: ποπ, ραπ, hip pop, techno, house, reggae, ροκ. Όπως και στην περίπτωση της σάλσα, η μπατσάτα χορεύεται σε διάφορες εκδηλώσεις, σε χώρους διασκεδάσεως, ενώ, ανά τον κόσμο, διοργανώνονται διάφορα φεστιβάλ στα οποία έχει ρόλο πρωταγωνιστικό.
